Zwierzę, z którym nawiązuję emocjonalny kontakt, jest taką częścią życia, której nie zastąpi nic innego. Kochamy naszych mężów, żony, dzieci, wnuki, ale to są zupełnie inne obszary zapotrzebowania emocjonalnego, lokują się w innych miejscach serca. Zwierzę mieści się w innej kieszonce. Albo masz tę kieszonkę pustą, albo masz tam takiego psa.

„Czakuś nauczył mnie tego, że w pewnych sytuacjach trzeba odłożyć własne potrzeby na rzecz osoby, z którą się jest, z którą się żyje. Pies jest taką osobą. Jego podstawowe potrzeby są tak ważne, że nie mogę go zostawić samego na cały dzień, bez wychodzenia i jedzenia. To bardzo ważne i on mi to jakoś tak dobitnie, w praktyce pokazał.”

„To niesamowite, jak bardzo zmienia się perspektywa – jak szybko przestaliśmy wyobrażać sobie bez niej życie. Przed Kreską myśleliśmy, że samotność tak naprawdę nam nie doskwiera. A potem zaczęliśmy się zastanawiać, co byśmy poczęli bez psa…”